شوستاکوویچ و دانلود آثار
دمیتری دمیتری‌یویچ شوستاکوویچ (به روسی: Дмитрий Дмитриевич Шостакович) (۲۵ سپتامبر ۱۹۰۶ - ۹ اوت ۱۹۷۵ در سنت پترزبورگ) آهنگساز روس دوره شوروی بود. او چه در زمان حیات خود و چه بعد از آن به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آهنگسازان سده بیستم شناخته می‌شد. شوستاکوویچ در بیشتر طول زندگی خود رابطه پر فراز و نشیبی با حزب کمونیست اتحاد شوروی و دستگاه‌های دولتی شوروی داشت. او از معدود هنرمندان شوروی است که شخص استالین بر آثارش نقد نوشت. موسیقی او به طور رسمی دو بار در سال ۱۹۳۶ و ۱۹۴۸ و به صورت دوره‌ای ممنوع اعلام شد.
شوستاکویچ در شهر سنت پترزبورگ روسیه به دنیا آمد و فرزند میانی از سه فرزند بولسلاویچ شوستاکویچ و سوفیا واسیلیونا کوکولینا بود. اگرچه آنان در اصل رومن کاتولیک لهستانی بودند و ریشه‌های آنان به شهر ویلکا می‌رسید، اما اجدادشان اهل سیبری بودند.
او هم به عنوان یک پیانیست و آهنگساز، نابغه‌ای کوچک بود، استعداد او بعد از درسهای پیانو که از مادرش فرا می گرفت در سن هشت سالگی آشکار شد. در سال ۱۹۱۸ مارش عزا را نوشت. سپس به هنرستان موسیقی رفت و در آنجا درخشید چنانکه کمک هزینه تحصیلی مخصوصی برای وی در نظر گرفتند.
در سال ۱۹۳۲ با نینا وازار ازدواج کرد که حاصل آن دو فرزند بود و با آنکه در سال ۱۹۳۵ از هم جدا شدند اما خیلی زود، باز به هم پیوستند. او همواره در ازدواج اول خود با نینا وارزار تا مرگ وارزار در سال ۱۹۵۴ باقی ماند. ازدواج دوم او در سال ۱۹۵۶ با مارگریتا کاینوفا عضو گروه جوانان کمونیست روسیه بود، آنان سه سال بعد از هم جدا شدند.
شوستاکویچ با تاثیر از موسیقیدانانی همچون، پروکوفیف و استراوینسکی، شیوه ترکیبی را توسعه بخشید. اولین موفقیت رسمی وی «سمفونی یکم» بود که آنرا برای پایان نامه‌اش در سن ۱۹ و در سال ۱۹۲۶ اجرا شد.
در سال ۱۹۲۷ برونو والتر رهبر ارکستر آلمانی،[نیازمند ابهام‌زدایی] سمفونی اول را در برلین به اجرا گذارد و شوستاکوویچ جوان را به شهرت جهانی رساند.
شوستاکوویچ سمفونی شماره ۲ را به سفارش حزب و دولت اتحاد شوروی و به مناسبت دهمین سالگرد «انقلاب سوسیالیستی اکتبر» تصنیف کرد و آن را «به اکتبر» نامید. این اثر از بداعتهای نخستین سمفونی او تهی است.
در سال ۱۹۳۰ آغاز کار روی اپرایی تازه به نام لیدی مکبث را آغاز کرد. اپرای «لیدی مکبث» در لنینگراد و مسکو به روی صحنه رفت و تا سال ۱۹۳۶ بارها با موفقیت اجرا شد. در این میان استالین قدرت خود را در حزب و دولت تحکیم بخشیده، پیگرد و سرکوب مخالفان را آغاز کرده بود. در سراسر کشور روشنفکران و هنرمندان نخستین قربانیان ماشین ترور بودند.
شوستاکوویچ پس از اعتراض مأموران حزبی به لیدی مکبث، سمفونی پنجم را منتشر کرد که از مهمترین کارهای او به شمار می‌رود.
اولین سمفونی او که ترکیبی از سبک آکادمی و مدرسی بود و اپرایش به نام «بینی» را می‌توان به عنوان ناسازگران‌ترین اثر مدرن او بر روی صحنه نام برد. گروو، از سمفونی چهارم او به عنوان ترکیبی عظیم از پیشرفت موسیقی شوستاکوویچ یاد کرده‌است. همچنین این سمفونی اولین اثری بود که تاثیر گوستاو مالر در آن وجود دارد. آثار اپرایی او بیشتر با مضمونهای عشق، مرگ و هنر همراه بودند.
اوج شهرت او در زمان جنگ جهانی دوم و بخاطر اثر معروفش سمفونی هفتم یا «سمفونی لنینگراد» بود.
مشهورترین آثارش ۱۵ سمفونی و ۱۵ کوارتت زهی است.[۳]
از ساخته‌های مردم پسند شوستاکوویچ والس شماره ۲ است. این اثر شهرت فراوانی برای او آورد.
برخورد حکومت با هنرمندان
در ژانویه ۱۹۳۶ نقدی جنجال برانگيز در روزنامه پراودا، ارگان رسمی حزب کمونيست، منتشر شد، با تيتر: "هياهو به جای موسيقی". اين مقاله را يا شخص استالين نوشته و يا متن آن را به يکی از ايادی خود ديکته کرده بود. شوستاکوويچ متهم شده بود که به جای "بازتاب احساسات خلق قهرمان شوروی" هنر خود را در خدمت "دشمنان طبقاتی" قرار داده است. اپرای درخشان "ليدی مکبث" سانسور و سپس توقيف شد و ديگر تا سال۱۹۶۱ اجرا نشد.
استالین در سال ۱۹۴۸ شروع به حذف و پاکسازی آهنگسازان کرد.
استالین به کمیسرهایش دستور داد موسیقی «سوسیالیسم واقع گرایانه» را به آهنگسازان تحمیل کنند و هر کس را که ایده دیگری دارد، به راحتی کنار بگذارند.
او همچنین گزارش داد که مردم «در سراسر اتحاد جماهیر شوروی» به اتفاق آرا، به اصطلاح فرمالیست‌ها را محکوم کردند و خواستند با تمام کسانی که نامشان در لیست سیاه بوده است، مانند وطن فروشان رفتار شود؛ «سمفونی‌های روشنفکرمآب دیگر کافی است! با دستورهای روشن و صریح حزب، تمام مانیفست‌های فرمالیست‌ها را متوقف خواهیم کرد». زمان تشکیل نخستین کنگره انجمن آهنگسازان، فهرست کاملی از آهنگسازان «ضد مردم» تهیه کرد. نخستین «ضدسوسیالیست ها» شوستاکوویچ، پروکوفیف، خاچاتوریان و مایاکوفسکی بودند.
شوستاکوویچ را بیشتر از همه به خاطر اپرای «لیدی مکبث» آزار دادند. در مراسم توبه هم، شوستاکوویچ را مقابل جمعیت شلاق زدند.
بسیاری از آثار او یا هرگز اجرا نشدند و یا تنها پس از مرگ استالین به اجرا در آمدند