uhumm

بن بست بود

لبخندها باید دنده عقب می گرفتند

عاقبت 

انتظار رگ های گرفته ی پیرزنی با کلاه قرمز 

 به پایان می رسید

 حجم ها تنها ،خط سرخی می شدند روی پیشانی تو 

  پرنده های سیمانی 

ذوق زده بودند

  اشیا سنگین و از کارافتاده ی

                          جمجمه ی 60 متری ام

 قاب عکس های تو که

                                  به پوست نازک سرم میخ شده بود

مرا ترک می کردند 

انگشتان خستگی ناپذیرت

خشک می شدند

می افتادند

                                 روی سیم ها ی پوسیده ی امید

 گربه ی خوابیده زیر ماشین

کمی به فکر فرار می افتاد

و شبنه ، تنها روز هفته هایم

با مهیب ترین ساز جهان 

آخرین نت واقعی را می نواخت